Soms voelde ik me het meest alleen op de wereld, soms voelde ik me rijker en geliefder dan ooit

Hé mensen, daar ben ik weer!

Na een tijdje van eigenlijk ruim een maand geleden, laat ik weer wat van me horen middels een leuk, sappig, oprecht (?) reisverhaal, waarin ik jullie graag laat meegenieten van mijn avonturen. Soms leuk, soms minder leuk. Ik heb namelijk ook de ´mindere´ kanten van het alleen-reizen ontdekt. Maar ik ben juist blij om deze ervaring, waar ik mezelf in wilde uitdagen en ik hier meer van wil leren. Dit verhaal gaat over de twee grootste Mexicaanse steden, de rustige natuur van de bergen, surfen aan de Pacific, en mijn laatste bestemming hier in Mexico; San Cristóbal de Las Casas. 

De twee grootste Mexicaanse steden, Guadalajara & Mexico-Stad

Vorige keer schreef ik dat ik in Guadalajara was, de op een na grootste stad van Mexico. Dit was de eerste keer dat ik ergens daadwerkelijk wat langer verbleef dan 2,3 dagen, en dat voelt ook heerlijk als je zoveel hebt rondgereisd. Ik heb ook een paar dagen wat minder rond getoerist, en wat meer gechilld en rond het hostel gehangen. Gelukkig zat ik een heel relaxt hostel, genaamd de Blue Pepper, met hele chille mensen die ook wat langer verbleven en zo´n aardige hostel medewerker, die Angel heet. Hij deed z´n naam zeker eer aan, hij regelde alles voor iedereen, staat gelijk voor je klaar, helpt je met het uitzoeken van tripjes, en is altijd in voor gezelligheid. Met hem heb ik wat leuke plaatselijke marktjes bezocht, typisch lokaal eten van Guadalajara geprobeerd. Twee andere leuke hostelbewoners die ik heb leren kennen waren de Franse Julien die er tijdelijk woonde en een bar wilt openen in Guadalajara, en de Canadeze Jaime, een soort nomadische vrouw zou ik willen zeggen, ze heeft al ruim 10 jaar niet meer in Canada gewoond, maar andere verschillende landen waaronder El Salvador, Ghana en Zuid-Soedan. Ze werkte voor de VN en nu als freelance writer. Zo´n inspirerend persoon! Ze is erg getalenteerd en kan heel mooi en pakkend schrijven, heel persoonlijk, en ik wilde graag haar gedicht delen met jullie,  

Remember!
(A love poem to my 23-year-old self from my 40-year-old self)

Remember, 
to carry your own tools 
Knives for avocados, cork screws for late night wine 
Beside hotel pools 
Remember,
When the big caramel eyes say let’s go here! 
Go if your heart screams yes
But remember to ask yourself: 
Is this what I really want? 
Remember that there is inexplicable beauty in the traveling woman
The one who just sweat her tits off running to catch the chicken bus
The one who knows how to hustle but is never in a rush 
The one who hasn’t showered in four days
And it doesn’t matter 
Because she smells like freedom
The one who is flexible when necessary but stuck in her ways
Remember, 
The beauty of a nomadic woman is an inarguable and mysterious truth 
And anyone who tries to cage it is being insecure and uncouth 
Remember,
that it’s ok to be quiet
And it’s ok to live out loud 
And when you overcome your fears, 
No matter how small
Remember to be proud 
And it’s ok to wear whatever you want and it’s ok to be wild
See the world through the wisdom of the women who came before you and the innocence of a child 
Remember to be humble 
To forgive with compassion when you and others stupidly stumble 
 Remember to strip down and feel the breath of the world ease across your salt drenched, sun kissed skin 
And that you will never learn a different language unless you commit to begin
 Remember to seek new experiences 
And to always honor the places you have been 
Be patient with everyone 
Remember that those who sag, are sad or may have a toothless grin
Are actually sages
Who were once young like you 
And still shine from within 
Remember to protect yourself when your gut says no 
You don’t owe anyone anything just because you glow 
Sometimes you may create so much beautiful heat 
That you burn like a star
Just remember to laugh and listen and learn
And be content with where you are
Remember, 
that it’s ok to cry when the struggles of other people from other lands weigh heavy on your heart 
This is where nationalism ends 
And humanity starts.

Zo ontzetted inspirerend. Ik kan veel van haar leren. Dit gedicht ga ik nog aan een belangrijk project toewijden, wat dat zal zijn, dat zien jullie gauw genoeg!

De dagen in Guadalajara waren relaxt, zoals ik in mijn andere blog beschreef, is het een hele grote stad, maar voelt dat totaal niet zo aan. Met Julien ben ik ook naar Tequila gegaan, het plaatsje waar de Tequila vandaan komt en wordt gemaakt van de Agave planten. Ik ben nou niet bepaald een fan van Tequila, maar ik moet concluderen dat de troep die wij drinken (of ja, z.s.m. wegshotten met citroen en zout) in de verste verte niet op dit lijkt! Tequila moet je ook eigenlijk rustig aan drinken, er van genieten, en deze kwaliteit laat je dat prima doen.
Op 8 maart zou ik eigenlijk richting D.F. gaan (Mexico-stad), maar Julien zei dat vrienden van hem met de women´s march zouden meelopen. 8 maart Internationale Vrouwendag, als ik eerlijk ben vind ik dat we elke dag stil moeten staan bij onrecht, maar het is ook belangrijk dat er internationaal even écht aandacht aan wordt geschonken, ook door degenen die dat nooit doen.. Of er misschien van leren, en er acties worden gesteld, doelstellingen. Ik dacht, als rasechte feminist kan ik dit niet missen, dus ik ga mee. Hoewel ik me beschouw als (actief) feminist, heb ik nog nooit meegelopen met een march. Zag er niet echt het nut van in, maar het brengt heel veel gelijkgestemden bij elkaar en geeft heel veel energie! Ik deed ook mee met de protesten en we schreeuwden samen in het Spaans ES ACOSO, NO ES UN PIROPO (dit is intimidatie, dit is geen compliment!) en EL PINCHE MACHISMO SE TIENE QUE MORIR (dood aan het fucking machismo!). Heel veel mensen hielden borden omhoog, deze vond ik ook sterk ¨Por qué chingados tengo que sequir marchando para merecer tu respeto?!´ (why the fuck do I still have to march to gain your respect?) Als ik weer in NL ben, ga ik vaker meedoen aan dit soort protesten. Zoveel energie en inspiratie tezamen. Julien liep ook mee, waar hij aan het begin wat stiller was- als man meelopen in een women´s march, voelde voor hem blijkbaar niet helemaal thuis - wat ik trouwens echt jammer vind, is dat mannen niet ´cool´ worden geacht als ze zich uitspreken tegenover vrouwenonrecht, of ander onrecht dat hen niet per se aangaat (oftewel, feminist zijnde). Dit gaat zeker veranderen, daarvan ben ik overtuigd. In the end - liep hij vol vertrouwen mee en was hij blij dat hij mee was gegaan. 

De dag erna heb ik de bus gepakt richting D.F., Mexico-stad, voor een weekje cultuur-snuiven. Bezoek aan meerdere musea, waaronder Memoria Y Tolerancia, over genocides en intolerantie. Ook een heel uitgebreide tentoonstelling over de Holocaust, vanaf de details hoe het heeft kunnen gebeuren tot de grootste verschrikkingen, er stond ook een origineel treinstel van Auschwitz tentoongesteld. Waar ik een aantal jaren geleden aanvoelde dat het zo ver weg was, dit was járen terug, en zou nooit meer gebeuren, tsja je leert erover met geschiedenis, maar je kan je niet écht inleven in die tijd. Daarvoor leven we in een soort bubbel, waarin we denken dat alles alleen maar beter gaat (wet van progressie), maar geschiedenis blijft zich herhalen.. Daar ben ik me nu des te meer bewust van hoe zoiets kan gebeuren.. Schocking om het in details te herbeleven. Op dit moment leven we in meer intolerante samenleving, dan spreek ik even globaal over Amerika en Europa. Dit soort musea zijn erg belangrijk, ik zou bijna zeggen dat we een kopie hiervan moeten hebben in NL! Met de verkiezingen ben ik blij dat zoveel mensen hadden gestemd, en ben ik gedeeltelijk blij met de uitslag. Naast deze interessante - shocking geschiedenis lessen, waren er nog zoveel andere mooie musea in Mexico-stad. Heb heel erg genoten van Teotihuacan (stad van de Azteken), en van het Frida Kahlo huis. Zij is zó´n inspirerende vrouw, ik heb haar film ook bekeken en wist wel wat van haar schilderijen hiervoor, maar het is geweldig om hier in Mexico meer van haar te leren kennen. Wat een leven heeft zij gehad, en hoe ze omging met al deze tegenslagen en hoe haar kunst hieruit is voortgekomen. Ik zou nog wel twee weken langer kunnen verblijven om al het moois te zien, maar Mexico-stad is ook een stad van veel luchtvervuiling. Ik merkte dat ik er wat moe van werd, en ik was ook vrij alleen in deze grote stad. Ik had wel wat mensen ontmoet in de hostels, maar ik had met niemand echt een goede klik om wat meer samen te chillen. Ik wilde ook alleen zijn en me daartoe dwingen, omarm het alleen-zijn, wat toch wel lastig bleek op deze momenten. Soms had ik echt het gevoel het meest alleen te zijn op de wereld, en als je je zo voelt, is het ook lastiger om contact te leggen met anderen en open te staan. Ik merkte dat ik na deze twee grote steden, wat meer toe was aan de natuur en besloot om naar Oaxaca te gaan. 

Oaxaca-stad en omgeving

Een klein stadje, de hoofdstad van de gelijknamige zuidelijke provincie in Mexico, met ruim 250000 inwoners en vooral bekend om al zijn prachtige artesanias (traditionele handwerken). En de sfeer is weer totaal anders dan deze voorgaande steden waar ik was. Ik loop wat rond in het stadje en mama stuurt foto´s op van Oaxaca, waar zij en papa 25 jaar geleden zijn geweest. Zo leuk om op precies dezelfde plekken te staan en te zien hoe deze plekken (de kerken en pleinen) niks waren veranderd! De dag erna doe ik even heel toeristisch en boek ik een tour vanaf het hostel. Meestal trek ik er zelf op uit met de lokale bus en bezoek ik dan zo´n sightseeing area zelf, maar nu vond ik het wel leuk om even rond te worden gereden in zo´n busje met andere toeristen :) Andere toeristen, Mexicanen, Chilenen, Argentijnen, een Israëlier en ja, natuurlijk zitten er ook twee andere Nederlanders bij haha, Britt & Reinier. We bezochten een mezcaleria, in dit geval een mezcal fabriek waar de traditionele spirit wordt gemaakt en uit het gebied van Oaxaca komt, we zien de grootste (!) boom ter wereld in Tula, gaan langs een een artesania dorpje Teotitlán del Valle waar ik een mooie handgemaakte tapijt koop. Een enorm indrukwekkend en arbeidsintensief proces, eerst wordt de wol verzameld van de schapen in de bergen, daarna zacht gemaakt en gespind op een spinnenwiel tot garen, vervolgens worden deze gekleurd met enkel natuurlijke (!) producten, bijvoorbeeld je kunt 50 tinten rood maken (50!) van een soort insectje die je uitdroogt en vermaalt, en dan vermengd met citroensap om het paarser te maken en een ander product (even vergeten wat nu precies) om het meer oranje, gelig te maken. Vervolgens worden al die verschillende kleuren garen in het weefgetouw-handmachine gelegd en wordt een patroon geweven. Een proces dat meer dan fulltime dagen werken kost. Ik heb niet veel souvenirs gekocht, maar dit vond ik zo indrukwekkend, dat ik er een meeneem. Na dit dorpje, bezoeken we nog een Zapotecas ruïne Mitla, waar verbazingwekkend genoeg nog hele intacte versieringen op staan, en waar de indigenous man van de Zapotecas trots vertelt dat zíj vroeger geen menselijke offeringen deden (waar de Azteken en de Mayas dat in grote getalen deden). Ten slotte bezoeken we Hierve El Agua, een gebied in de bergen met een ´versteende waterval´ en natuurlijke waterpoelen die allemaal in elkaar overlopen, waar je in kan baden (het ziet er blauw uit van de mineralen), en met een boom die op een infinity pool staat. Het is werkelijk prachtig! Deze dag had ik zoveel gezien, dat is ook wel zo´n voordeel van een tour doen :) 

De heerlijke rust van de bergen, San José del Pacifico & San Mateo 

Na Oaxaca en sowieso deze steden allemaal, was ik echt toe aan de natuur! Ik had er zoveel zin in. Ik had eerder gehoord van Cedric dat een stop in de bergen tussen Oaxaca en de kust echt de moeite waard was. Het dorpje staat ook bekend om zijn ongus oftewel mushrooms, interessant.. Na een - voor begrippen - kleine busrit van 3 uur kom ik aan in het plaatsje. San José del Pacifico. Het blijkt een zeer klein bergdorpje te zijn met nog geen 1000 inwoners. Wat heerlijk om de frisse berglucht op te snuiven en uit de drukte van de steden te zijn! Hier had ik naar uit gekeken. Ik pak de eerste de beste privé cabaña voor 200 pesos (10 euro) ongeveer.
Ik neem een koffie in het restaurantje met uitzicht op de bergen en vallei, en hoor trompetten en geluiden van een soort optocht om me heen. Dan vraag ik de ober wat er aan de hand is, en hij antwoordt dat het dit weekend het festival del año is. Wat ik al eerder had gezien, is dat elk klein dorpje zo-n soort festivalletje heeft, of ja, botweg een soort kermis, waarbij ze wel flink de Mexicaanse fiesta vieren. Maar toch leuk dat ik er nu bij toeval op een ben gestuit! Na m´n koffie besluit ik dus om een kijkje te nemen, ik loop het straatje op (het dorpje bestaat uit ongeveer twee lange straten die de berg op gaan) richting het geluid en kom op een live-band die een soort mix van Mexicaanse banda música (dat is typische muziek hier. een soort bigband waar trompetten bovenuit schallen buiten het ritme om) en Peruaanse cumbia. Ik denk dat het te maken heeft met het klimaat ook, het is wat koud s´avonds in de bergen, maar de mensen beginnen nog niet met dansen! De hele dansvloer is leeg en de Mexicanen staan met hun handen in hun zakken toe te kijken, terwijl de band toch flink z´n best doet en vrij opzwepend speelt. Ik ben nog steeds alleen en snak nog meer naar gezelschap, op z´n minst gezelligheid, maar hoe meer ik me alleen sta te voelen, hoe meer ik het volgens mij uitstraal.. Ben al m´n spontaniteit en extraversie verloren en kijk hoe een paar groepjes backpackers het heel gezellig staan te hebben, tussen de grote groepen locals. Ik denk bij mezelf ´loop er nou op af, zo moeilijk is het niet!´ maar het gaat niet..
Na wat eeuwen alleen zijn lijkt te voelen, komt er een dronken Mexicaan met een cowboyhoed op me af en begint te praten met me. Ik denk nog, oh OK ik weet niet of ik hier nou blij mee moet zijn, maar hij is super aardig en grappig en heet Oscar. Hij stelt me voor aan zijn Franse vriend ZigZag (yep, nee kom er later wel achter dat hij Adrien heet maar deze wilt daar niets van weten), het Franse stel Pierre en Annael en de Duitse Philip. We dansen wat, de Mexicaanse locals komen ook los en steeds meer mensen gaan de dansvloer op, drinken wat mezcal en feesten nog wat door in het hostel. Het hostel waar de rest verblijft is super chill, heel simpel, maar met leuke eigenaars en heel losjes, en kost maar 30 pesos (!! omgerekend 1,50 euro!!) dus ik besluit daarheen te verhuizen.

Vanaf die avond was het super gezellig en voel ik me weer helemaal compleet, ik had zo´n behoefte aan goed gezelschap en mensen waar het ook echt goed mee klikt! Oscar en ZigZag zouden eigenlijk richting de kust gaan, maar zeggen de volgende dag en alle dagen daarop toch maar ´Quizas mañana´ (misschien morgen), oh ik hou van dat motto! We ontmoeten ook de IJslandse Gísli en gaan met z´n allen in de Temazcal. Dit is een traditionele sauna van de inheemse bevolking van Meso-Amerika en is bedoeld om het lichaam ceremonieel te reinigen. Nu hadden wij niet zo´n super traditionele met alle rituelen, maar het was zeker een interessante ervaring! Heerlijk ook. Het is een klein koepel hutje in de vorm van een iglo, gemaakt van hout en klei, waar wij met z´n allen lekker in zaten, op een grond van dennennaalden. In het midden worden de hete stenen gelegd en dan giet de ´'sauna opgieter´ (bij gebrek aan een beter woord) er in vier termijnen water met olieen op. Bij elke opgieting wordt het heter en komt er meer stoom vrij, maar het is een aangename temperatuur vanaf 20 tot uiteindelijk 50-60 graden, waardoor we er dus 1,5 uur lang in zitten (zoals de bedoeling is). Onderwijl krijgen we honing aangereikt om ons mee in te smeren en genieten we van de stilte en de stoom. Het was een heerlijke ervaring en we voelden ons allemaal herboren! Ondertussen is het super grappig dat het festival doorgaat, met muziek, eten, sport en gezelligheid. Het hele dorp is er continu aanwezig en zorgt voor een goede sfeer. Aan het einde van het weekend is er het afsluit vuurwerk, en zoals ik al zei stond het dorp bekend om de mushrooms, dit wilden ze dan ook in alle openheid presenteren. Het was een soort kasteel van vuurwerk, waarbij het ene het andere gedeelte aanstak, en uiteindelijk verschillende afbeeldingen vormden! Zo kwam er uiteindelijk tevoorschijn : de Virgen de la Guadalupe (heilige maagd Maria, hier is ze dé beschermheilige van Mexico, een zeer belangrijk figuur, iedereen in Mexico heeft wel een afbeelding van haar in hun casa) - het Christelijke Kruis - en ja, je raadt het.. de afbeelding van een Mushroom! Geweldig :D

De dag na het festival merk je gelijk dat de sfeer anders is, mensen gaan weer door met hun - gewoonlijke, dagelijkse - leven, en er is bijna niemand op straat (en dat is dus echt uitgestorven in zon gehucht). De rest van de groep besluit door te reizen naar de kust, en Philip en ik maken de wandeling naar San Mateo. Een dorpje, nog kleiner dan San José, waar je een wandeling naar toe maakt in 2 uren tijd, maar wij besluiten om al onze bagage mee te nemen, dus inclusief de grote backpack, en doen er de hele middag over. Een straathond loopt een stukje met ons mee, maar uiteindelijk loopt hij de hele wandeling mee! En elke keer als we even uitrusten, komt hij naast ons zitten. Zo bijzonder. We dopen hem om tot Abraxas. San Mateo blijkt inderdaad nog rustiger te zijn dan San José. Na wat rondzoeken voor cabañas komen we aan bij Yogi Yoxi (of zoiets, even vergeten hoe te spellen) een hele relaxte plaats met cabañas met grasveldje en uitzicht over de bergen en haardvuren in de kamers. We koken zelf op een haardvuur, doen yoga op het gras, en chillen vooral heel veel in de natuur, zo lekker! Ik heb ook het gevoel dat ik helemaal niets hoef of moet, en soms heb je een beetje zo´n soort reizigers pressure om maar alles zo snel mogelijk te zien en bezoeken (vooral als je opgroeit met Joost en mama, toch Nac :D), maar dat kon ik toen even helemaal los laten. Philip en ik hebben een hele goede klik, het voelt alsof we elkaar al jaren kennen, dat was zo bijzonder.. Ik heb echt een geweldige tijd gehad in de bergen, en sommigen van het thuisfront waren een beetje ongerust, aangezien ik ook geen wifi had en dus niets kon laten weten. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en is iedereen weer gerust gesteld (zo lief, denkt er ook nog eens iemand aan je ;D) , maar zo een week zonder wifi is ook wel heerlijk om eerlijk te zijn! 

Surfen aan de Pacific! Puerto Escondido en het Chacahua-effect

Na die heerlijke, oneindige, rustige anderhalve week in de bergen, gaan we door richting Puerto Escondido. Het surfersmekka van Mexico aan de Pacific. Philip besluit om toch even terug te reizen naar de kust voor een paar dagen, want hij was daar al 1,5 maand lang geweest, om vervolgens door te reizen naar Mexico-stad. Hij laat me alle leuke plekjes zien in La Punta, een chill backpackers straatje met yoga, surflessen, cafeetjes en hostels. Compleet voor toeristen gemaakt dus, maar dat maakt even niet uit! Alleen, het hostel waar ik in eindig, Buena Onda, heeft een beetje zo´n druk ook dat het er gezellig moet zijn en je moet meedoen met party machen (waarom drink je geen bier?! of we gaan nu beerpong doen hoor, come on). Ik weet dat dit natuurlijk nergens op slaat en het nergens staat geschreven in regels, maar het voelt wel een beetje met zo-n sfeer aan. Maar er zijn daar ook weer heel veel leuke mensen die ik ontmoet, die het zeker compenseren! Besluit ook om er surflessen te nemen. Ik had natuurlijk al wel zelf geoefend en gesurfd in Baja California, maar het leek me een goed idee om even een paar lessen te nemen om de basics goed te kennen. Maar wat een flop waren deze lessen dan! We waren met zoveel leerlingen in het water van allerlei verschillende klassen, dat je gewoon heel lang moest wachten om een golf te pakken. Ook duwen de instructeurs je dan de golf op, zodat je niet zelf kan oefenen met paddlen. Er zijn rotsen in het water waar ik ook wel een paar keer m´n teen aan heb gestoten (gelukkig alleen mijn teen..) Oh wacht, het moment waarop ik echt dacht, nu kap ik hier mee, was toen ik op een golf stond te surfen met een jongen twee meter verderop, naast me op dezelfde golf, en we zagen een surfplank voor ons in het water (waar natuurlijk een persoon bij hoort) en toen kwam de jongen omhoog met zijn hoofd boven water, en ik kwam echt recht op hem af met vlinke vaart, dus ik keihard gillen, ´AAAAAAAAAH OMG WATCH OUT!!!!´ en hij dook gelukkig net optijd onder water, anders had ik hem echt vol aangereden met mijn surfboard! Holy shit! Ik keek geschrokken om en hij kwam boven water en stak zijn duimen op ´Thanks I´m fine, everything is OK!!´ Pfffiew, ´Oh alright jesus, I got scared so much!!´.. Adrenaline-kick en het ging net goed, maar ik dacht, ik ga toch even oefenen op een rustigere plek! 

het Chacahua-effect

Wat een geweldige verandering om naar Chacahua te gaan. Dit magische stukje strand is gelegen in een 'natural park' met een lagoon dat uitmondt in de zee. Je kunt er dus ook alleen komen door met het bootje de lagoon door te crossen. Na een kleine drie uur reizen vanaf Puerto Escondido kom ik aan bij het stuk strand. Er zijn allemaal soortgelijke strandtentjes met restaurantjes, mogelijkheden tot kamperen met je tentje, en cabañas achter hun strandtent. De strandtenten zijn van terrassen voorzien, of ja, eigenlijk is het gewoon allemaal midden op het strand geplaatst, met een rieten afdak erboven! Het ziet er allemaal vrij rustig en leeg uit, hier en daar zitten wat mensen onder hun 'restaurantafdak' en ik zie een plek waar de meeste tentjes staan. Ik loop erheen en zie een bekende van Puerto Escondido, Tristan, de Ierse surfinstructeur. 'Hé you're also camping out here?' 'Yeah, they got a pretty good deal here. You can camp for free and then you just gotta pay a meal in the restaurant everyday!' zegt-ie met een smile op z'n gezicht. Hmm, geen verkeerde deal nee, maar ik heb helaas geen tent. Ze hebben bij de plaats ernaast wel cabañas, dus ik besluit daar eentje te huren. Ben ook nog twee dagen opgetrokken met twee chille Nederlanders Hedy & Sharda, de Zweedse Victor, en het Australische koppel (ben even hun namen vergeten.. oeps.. gelukkig lezen ze dit niet :D) Ik heb in deze tijd verder nog zoveel meer leuke mensen ontmoet! Iedereen is zo chill, en sluit aan bij de groep, en het maakt niet uit wie of wat je bent, als je maar chill doet! Het is ook grappig om echt van die surfersreizigers te ontmoeten, die werkelijk voor het surfen leven en van surfspot naar surfspot reizen. Veel gesprekken gaan ook over hoe goed de plek is voor het surfen, en 'oh dude those waves over there are sick' of 'ah you gotta check out this place, I just love how it's this cool beach break' en dat soort dingen.. Ik kwam ook eens s'avonds een dronken Aussie tegen die zich voorstelde als Andy, en vertelde hem dat ik de current best wel sterk vond hier, en hij lachte me gewoon recht uit in m'n gezicht! 'hahah dude, current! you have clearly not been in 'Stralia'! Naja zeg hahah! Ik kwam hem de volgende dag tegen in het water met surfen en hij had het heel erg koud, ik zeg tegen hem 'Well, you have clearly never swam in the North Sea eh!" :p Een greep van namen van deze groep en hun afkomst: Tristan uit Ierland, Pedro uit Brazilië, Jake uit Australië, Ethan en Mike uit Canada, Toby uit Zwitserland, Carolina, Magdalena en Giacomo uit Polen, Fabian uit Frankrijk.. 

Dit is een stukje paradijs, en leuk om te surfen, maar niet veel om te bezichtigen of 'te doen', dus ik bedacht bij mezelf dat ik er ongeveer 2 hooguit 3 dagen zal blijven. Uiteindelijk verbleef ik er een hele week. Dit heeft te maken met wat we het zogenaamde Chacahua-effect noemen. Ik zal het proberen te omschrijven:

Het Chacahua-effect:

• ​De tijd vergeten. Niemand die de tijd ook weet, niemand die het ook iets boeit. Mexico veranderde de zomertijd een week later dan Nederland, maar in Chacahua verandert het gewoon niet. Men leeft volgens het ritme van de zon. 
• Surfen!
• Prachtige sunsets. Vanaf het strand, vanaf de zee wanneer je surft, en vanaf de vuurtoren. Geweldig uitzicht. Naar de vuurtoren gaan was een hele trip, want.. 
• .. Het hele leven speelde zich af op 100 m2. Het strand, de zee, het restaurantje, de cabañas en tentjes waren er allemaal. Het restaurant maakte de meest geweldige visgerechten. De winkel was ongeveer 40 meter lopen en dat was ver! 'Okay now it's your turn to get a beer.' 'No, you lost with Yenga so you gotta get it!' 
• Dingen als naar de andere kant van de heuvel lopen, met daar ook een prachtig wat wilder strand, enorme golven en rotsformaties, voelden als een groot avontuur;
• mini-tortuga (baby schildpad) welke Omar en Cirilo hadden gered van de vogels s'ochtends, hebben we 's avonds vrijgelaten. We hebben haar omgedoopt tot Sophia Arenita. Be free, Sophia!
• Surfen, 
• 's avonds bonfire op het strand;
• vier ochtenden vroeg op voor yoga bij de mooiste sunrises in mijn leven; 
• .. na deze sunrise met yoga, lekker genieten van de vroege ochtend met koffie, terwijl mensen langzaamaan binnendruppelen op ons meetingpoint/stoelenplekje
• .. Surfen! Zoveel oefenen met surfen, elke dag gemiddeld 4/5 uren, tien keer kopje onder, alles en oefenen, en uiteindelijk de zee beter snappen en golven pakken! Ik vind het echt een geweldige sport!
• wandeling langs de zee maken, na vijf minuten is er in de verste verte geen beschaving meer, alsof je de enige bent in de wereld. Weliswaar met een koe en een stier;
• geen pressure om uit te gaan, party machen of veel te drinken. Waarschijnlijk part of the surferslife - om 9 of 10 uur 's avonds ben je gewoonweg bekaf, kapot;
• iedereen is chill
• wifi kost geld, dus uit principe koop ik dat niet, wat een ontzettende rust geeft
• leven is eat - surf - sleep - repeat!
• heel vaak is het ook wel hammock time, tijd voor een dutje in de hangmat. dit kan op elk gewenst moment van de dag. niemand die je raar aankijkt. el tiempo de hamaca!
• ... en elke dag weer denken, 'Pienso que voy mañana..' (= ik denk dat ik morgen maar eens vertrek..) 
  maar de volgende dag is het toch weer zó ontzettend prachtig, "Hmmm bueno, un día más!" 
  ... je kan vast wel raden wat dat betekent ;) 

hmm.. Ik ben weer helemaal zen als ik dat Chacahua-gevoel aanhaal :) 

San Cristóbal de Las Casas

Na een week Chacahua, wilde ik eigenlijk nog wel wat langer blijven, maar ik werd een beetje bang van alle horror-verhalen over de kust die zou volstromen met toeristen vanwege Semana Santa, de Mexicaanse Springbreak voor Pasen. Nee, het zou niet zo'n gekkenhuis worden als in Cancún, maar toch zijn de kustplaatsen erg populair. Dus ik had besloten om naar de stad San Cristóbal de Las Casas in Chiapas te gaan. Een middelgrote stad, bekend om zijn artesanias wederom, beetje zelfde sfeer als Oaxaca, lekkere koffie, en de Zapatistas zijn hier vlakbij.. De beweging die opkomt voor de rechten van de minderheden hier. Erg interessante en bewogen geschiedenis heeft deze staat.

Ik ben hier nog even opgetrokken met de Argentijnse Gabriel en de Australische Isaac, ze waren er maar twee dagen, dus we hebben nog wat dingen bezocht als Chamula (een plek hier vlakbij van de Tzotzils inheemse volkeren, waar ze in de kerk kippen offeren voor een limpia (een ceremoniële reiniging van de ziel) terwijl er honderden kaarsen branden en er dennennaalden op de grond liggen! Indrukwekkend.. Ik dacht dat dit speciaal is voor Pasen nu, maar ze doen dit het hele jaar door. Ook hebben we super grote en diepe grotten bezocht en ging het flink plensen, maar dit is denk ik de vierde of vijfde keer dat ik regen heb gehad in drie maanden Mexico.

Dat brengt me tot het einde van dit verhaal, en ik ga ook Mexico afsluiten met deze bijzondere stad. Overigens ben ik proberen de foto´s aan het uploaden, maar het internet loopt constant overal vast - ik ben al naar drie verschillende internetcafes geweest en het schiet niet echt op, dus het moet even op zich laten wachten.. Ik blijf hier nog een paar dagen en vertrek dan naar Guatemala. Ik heb daar gemengde gevoelens over, ik ben echt een beetje van Mexico gaan houden en voelde me er een soort van 'thuis', maar het is ook verfrissend om ergens anders heen te gaan! Ik weet niet hoever ik kom met reizen, maar ik zou het leuk vinden om het surfen weer op andere plekken te oefenen zoals in El Salvador en Nicaragua. Maar het allerbeste nog is dat ik eigenlijk helemaal geen plan heb!
Voor nu, ga ik nog iets heel spannends ondernemen in deze stad. Wat het wordt, dat zien jullie gauw genoeg verschijnen. Ook hadden pap en mam me verteld dat ik hier echt het drankje 'Kukurutz' o.i.d. moet gaan drinken (ze zijn hier dus 25 jaar geleden geweest) en ik ben daadwerkelijk overal gaan rondvragen om dit drankje, maar niemand kent het! Ze hebben het wel over het lokale Posh, misschien is dat het wel, maar Kukurutz is inmiddels een mythisch drankje geworden :D 

Alright people,

Heel veel liefs,

vanuit San Cristóbal de Las Casas, my last spot in Mexico!