Van de Copper Canyon tot surfen in Baja California, bestolen in mijn hotel en andere avonturen!

Hola again!

De vorige keer schreef ik dat ik nog even in de stad Puebla zou blijven en daarna wellicht naar het noorden zou afreizen naar Chihuahua, of toch naar het zuiden naar Puerto de Escondido. In Puebla heb ik weer een geweldige paar dagen beleefd bij Javi (die vriend van Joost uit Groningen) en zijn familie en vrienden.

Overdag ben ik eerst zelf even de stad in gegaan en was ik erg moe s´avonds, zodat ik maar besloot de eerste de beste taxi chauffeur aan te houden om naar Javi toe te gaan. Zag al gauw dat het geen officiele was, maar het boeide me allemaal weinig. Ik moest nog een en ander afsluiten in het internetcafe en liet toch mijn grote backpack achter in de taxi, toen ik terugkwam naar hem, bad ik eigenlijk bij mezelf ´laat die taxi niet weg zijn gereden´. Hij stond er nog.. De chauffeur zei me om nooit meer mijn backpack achter te laten in een taxi, de meeste collega´s van hem zouden wegrijden, maar hij had het fatsoen om dit niet te doen. Pff hij had wel gelijk! Maar ik vraag hem, een beetje stom, waar hij dan het fatsoen vandaan haalde? Of de mentaliteit dan. Hij vertelt me dat hij jaren in de US heeft gewerkt, in Californie, ook als taxi chauffeur, dus dat hij ´anders denkt daardoor´. Ik vraag hem waarom hij dan weer terug is in Mexico, en hij zegt dat hij dus bijna 30 jaar in de US was, maar dat hij terug kwam omdat zijn papieren niet meer geldig waren.. Hij vertelde dat hij Californie erg mist, en dat zijn hele leven er is. Hij heeft er zelfs kinderen. Ik schrik van zijn verhaal, en vraag hem of het nu nog mogelijk is - helemaal met Trump zo natuurlijk - om toch een greencard aan te vragen en terug te keren. Hij kijkt me aan en lacht. ¨Natuurlijk niet¨, antwoordt hij met een ironische glimlach. Ik kijk naar beneden en voel me misselijk. Het is een ding om zo´n verhaal te lezen, maar het volgende is om het zo te horen van iemand. Vol vertrouwen zegt hij dan ¨Maar daarom ga ik de grens over. Ik ga het proberen. Illegaal. Het maakt me allemaal niets meer uit, ik moet het proberen, weet je, mijn hele leven is daar! Mijn vrienden, mijn kinderen!¨ ... Ja.. daar kan ik me wel wat bij voorstellen, toch is het moeilijk.. ¨Het is gevaarlijk, en het kost een ton aan geld. Mijn vrienden uit Amerika helpen me en betalen 10000 dollar. Ik moet ook een week of wat gaan werken bij de grens. Maar ik ga het proberen, over een paar maanden, ja.¨ Wat een verhaal. Ik weet niet wat ik moet antwoorden, behalve hem heel veel succes te wensen. Wat oneerlijk allemaal. Ik hoop echt dat hij het veilig haalt aan de andere kant en zijn kinderen en vrienden weer kan zien. Verschrikkelijk, deze tijden met Trump, en eens te meer bedenk ik me hoe belachelijk xenofobisch onze visie op migratie is, zowel in de US als in Nederland en Europa, en waarom we eigenlijk grenzen hebben. Ja.. waarom eigenlijk? En ook een leuke: hoe makkelijk en vrijuit wij kunnen reizen met ons Nederlandse paspoort.

Dan een ommekeer. Hierna volgen een paar dagen met een hele andere, ongedwongen sfeer bij Javi thuis. Wat grappige dingen uit de Mexicaanse cultuur, waar ik even aan moet wennen of wat me opvalt; 

• Of het is alleen bij Javi thuis, maar hun honden slapen in de badkamer en de wc! Als je dus naar de wc gaat, voel je je behoorlijk bekeken! 
• Bij Javi thuis zijn het er twee, bij een vriendin van Javi ook nog een, en op straat lopen er veel rond: Chihuahua´s zijn populair en zijn inderdaad ook vernoemd naar de staat in het noorden van Mexico waar ze zijn 'ontdekt';
• het ontbijt is vrij stevig, er zit vaak ook vlees bij en alles is met taco´s. Of bijvoorbeeld huevos a la mexicana eieren met tomaat, chilipeper (een milde variant), uien en dan daarbij frigoles bonen puree, en taco´s; 
• als je iemand voor het eerst ontmoet, geef je geen hand, maar gelijk een kus op de wang. Stel je maar voor, dit geeft wel ongemakkelijke situaties als jij dus heel afstandelijk een hand geeft en de ander naar je toebuigt en je denkt, wat ga je nou doen? :D Je zegt daarbij Hola, mucho gusto (hallo, prettig kennis te maken) en je stelt je dan niet gelijk voor. Dat was wel gek! Pas later als je een gesprekje hebt met iemand, zal een van de twee zeggen, oh trouwens Hoe heet jij eigenlijk?
• alle bomen langs de kant van de weg zijn voor de helft wit geschilderd. Ik ben er nog steeds niet achter wat de reden hiervoor is. 

Heel gezellige dagen doorgebracht dus, en de laatste avond gingen we samen met Javi's zus Alexa, Javi, hun vader, en Javi´s vrienden Jacqui en Luis naar een bar om pulque te drinken. Dit is een licht alcoholisch, verfrissend soort vruchtendrankje, gemaakt van de bladeren van de maguey plant, oftwel aguave, waarvan ook tequila en mezcal wordt gemaakt. Je kunt het puro drinken, of gemixt met vruchtensap. Beiden erg lekker, en je merkt niet dat je onderhand vrij dronken wordt! Het was een zeer gezellige avond, ja, en ik ben wederom ontzettend gastvrij ontvangen bij Javi´s familie. 

Vervolgens vertrok ik naar La Ciudad de México, Mexico-stad, hier noemen ze het ook wel (Mexico) D.F. (spreek uit als Dee Efe, de afkorting van Distrito Federal). De fout die ik die dag maakte, was om te lang te blijven hangen bij Javi´s familie, waardoor ik pas om 4 uur ´s middags de bus pakte en aankwam om 6 uur ´s avonds, wanneer het schemerde en donker begon te worden. Ik had wel gehoord van Alexa welke kant ik met de metro op moest gaan en welke buurten fijn waren en goede hostels hadden. Dat was dus ofwel hipster-chique-buurt La Condesa of wel Chapultepec, of Cuauhtémoc. Eerst naar La Condesa, waar alleen maar dure hotels waren, vervolgens terug naar Cuauhtémoc, waar ik rondloop met al mijn bagage. Ik voel me kwetsbaar met mijn grote backpack en kleine rugzak, en zie er waarschijnlijk moe en verdwaald uit, dus besluit in de wifi van de Mac toch maar even een hostel te zoeken in de buurt. Vind er al gauw een en besluit er snel heen te lopen, de buurt daar is vrij rustig, maar ook donker. Ik heb liever dat er veel mensen lopen eigenlijk! Als ik in het hostel aankom, ben zo opgelucht! s´ Avonds kun je overal prima op straat lopen als je de weg een beetje kent, maar het is heel wat anders om in een nieuwe en vooral zo een grote stad rond te lopen en op zoek te zijn naar een hostel.. OK, weer wat geleerd!

De volgende dag in D.F. ontmoet ik in het hostel een Engelse jongen genaamd Chris (believe it or not, the guy heet Chris James Potter. Hoe Awesome!) Het standaard backpackerspraatje volgt al gauw, Where you from, where did you travel, what are you going to do now? En ik vertel hem dat ik heel graag naar het noorden wil naar Chihuahua, en dan naar de Copper Canyon en de zipline daar wil doen, want dat had ik gezien bij 3opReis dat Chris Zegers daar was! :D ´Maar, helaas gaan er weinig backpackers naar het noorden, ik heb nog niemand ontmoet die er heen wil..´, zeg ik tegen hem, waarop hij antwoordt ´Oh, dat is toevallig! Ik heb al zeker drie maanden van mijn reis van zes maanden door heel Mexico gereisd, maar daar ben ik nog niet geweest! Daar wil ik eigenlijk ook nog graag heen, en had ook nog niemand gevonden..!´ ´Serieus? Nou, vamos dan!! Let´s go!´ En ja, we besluiten te gaan, dus twee dagen later zitten we in het vliegtuig richting Chihuahua. Overigens heb ik nog even het museum van Antropologie meegepakt, ontzettend indrukwekkend en enorm museum over alle inheemse volkeren en Mexicaanse geschiedenis, ik heb daar 3,5 uur gelopen en alleen de begane grond gehad! Maar ik weet dat ik nog terugkom in D.F. voor al het andere moois wat de stad heeft te bieden, dus dat is prima verder. 

Dus arriveren Chris en ik die middag in Chihuahua. Gelijk toen we het vliegtuig uitstapten, merkten we dat het klimaat en de natuur al heel anders was. Het zag er dor en woestijnachtig uit, met op de achtergrond hoge bergen. Het typische beeld van Mexico dus. Chihuahua had een paar jaar geleden nog een behoorlijk slechte reputatie door de kartels, maar het is er een stuk rustiger geworden. Als we er rondlopen, vind ik het vooral een tranquilo vibe hebben. De brede straten doen Chris aan Amerika denken. We bezoeken het huis van Pancho Villa, een van de grote revolutionairen van Mexico. De stad heeft serieus heel veel echte rancheros rondlopen - cowboys! Inclusief hoed, denim broek en dito jacket, leren riem en cowboy laarzen. Not kidding you!! Er zijn dus ook veel shops die deze items verkopen, super grappig. Met de echte brands, zoals Lee, Levis en Wrangler. In tegenstelling tot deze cowboys, lopen er ook heel veel indigenous vrouwen rond, genaamd Tarahumaras. Ze dragen prachtige jurken met wijd uitlopende rokken, felle kleuren en versierd met bloemen print. We verblijven in een soort airbnb bij het oudere echtpaar Sergio en Antonia. Antonia is vooral heel opgewekt en vertelt veel verhalen, en Sergio is een wat bedachtzame man die in eerste instantie een beetje nors overkomt, maar later blijkt dat hij vooral heel wijs en wat stiller is. Antonia nodigt ons uit om lunch te hebben bij hen, geweldig! Heerlijk en het voelt wat gezonder aan, met een salade, kip uit de oven en rijst met mais. Sergio neemt geen kip, en Antonia vertelt dat hij vegetarier is. We vragen hem waarom dan, en Antonia vertelt dan een bijzonder verhaal. ´Sergio is al 35 jaar vegetarier. Dat zit zo. Wij wilden toen kinderen hebben, en ik werd maar niet zwanger. We zijn naar honderden verschillende dokters geweest en hebben allerlei adviezen geprobeerd, niets hielp. Totdat een natuurarts ons vertelde om geen vlees te gaan eten. Toen werd ik zwanger van mijn zoon. En drie jaar later van mijn dochter. Hierna ben ik weer vlees gaan eten, want ik vond het zo lekker,´ zegt ze met een knipoog. Chris en ik kijken elkaar even sprakeloos aan. ´Ja, en Sergio is dus daarna altijd vegetarier gebleven. Hij vond het namelijk zo´n bijzonder geschenk..´, zegt ze. Wauw.. ik kan alleen maar zeggen tegen haar dat ik het increible! vind.. Ongelofelijk dit verhaal, en heel bijzonder om het zo te horen van hen. 

Na Chihuahua stoppen we in Creel voor twee dagen. Een ultiem klein dorpje met ongeveer 5000 inwoners, waar je zeker kan voelen dat het winter is. Chris schrijft het volgende over de busreis van Chihuahua naar Creel, hij kan best wel poetisch schrijven als je het mij vraagt, dus ik wilde jullie dit niet onthouden - 

Driving through the Mexican country side, listening to the guitarist. Feels like you can go on forever doing that. The desert, the forest, the sounds, the Sierra. It´s cold. Everyone´s wearing a jacket. Life doesn´t seem easy here, but the sense of community is apparent.

The shadow of the Narcos in this region is something I´m yet to see, but that I hear about often. I´m a foreigner for sure. Those from Mexico city are also foreigners. The men are rancheros, they wear cowboy hats. The colours of the dresses of the indigenous are something to behold - the oranges, the pinks, the reds, the greens. I sometimes wonder whether the wide streets, and dilapidated houses, expansive forests and roads that stretch for miles, could just as well be the US. I´m starting to wonder where the US begins and Mexico ends. I don´t know, I´m not American. 

I don´t know what this guy is singing about, but I like it. Money is definitely a feature, I can tell you that. "Tus padres dicen que yo soy muy pobre," The whole bus has gone quiet, encapsulated by the guitar and the haunting voice. It´s something distinctly Mexican, surrounded by Hollywood movies on the bus. 
How much did that guy make?
50 pesos maybe. 
Back to the Hollywood Movie. 

Ik had het niet beter kunnen verwoorden. 

In deze dagen van Creel bezoeken we de natuur daar vooral, die me doet denken aan Cappadocia, Turkije. Prachtige rotsformaties en landschappen, een enorme waterval middenin de woods, een ontzettend mooi meer, en we fietsen ook een dag samen met Renaud, een Fransman uit Quebec, die twee maanden lang door Mexico fietst (!). Geweldig om hem te ontmoeten. Het is warm in de zon, maar koud in de schaduw, een koel waterig zonnetje staat aan de hemel, en je kan aan de bomen zien dat het winter is. Er ligt ook hier en daar wat sneeuw in de bergen. Het is een geweldige omgeving, er zijn bijna geen toeristen en ik ben nu al blij dat ik naar het noorden ben gegaan. Dan een heftig verhaal over een gebouw waar heel groot de gezichten van 13 mannen/jongens op geschilderd zijn. Het blijkt een eerbetoon, memoria te zijn aan de massamoord op hen.. Op een random nacht in 2008, terwijl zij gezellig staan te praten in een van de straatjes van Creel, rijdt er een auto langs met Narcos. Ze worden allemaal doodgeschoten, ter plekke. Heel veel onschuldig bloed verspild, het is niet zo dat je gelijk schuldig ben als je bent involved (dus bij een kartel hoort), maar deze mensen hadden er sowieso totaal niks mee te doen. Het is een van de shock tactics, een machtsspel, laten zien wie er de baas is en met wie je niet moet sollen. Antonia en Sergio hadden ons gewaarschuwd om s´avonds op te passen in Creel, en ik denk dat hun beeld van Creel vanuit deze historie komt.

Hierna gaan we naar Areponapuchi, een mini gehuchtje waar we overnachtten om de volgende dag vroeg met de zipline te gaan in de Copper Canyon, Barrancas del Cobre, en ook om te reizen met de beroemde trein El Chepe door de Canyon. Deze canyons zijn veel groter en dieper dan de Grand Canyon in Amerika, dus het is weer jammer dat die veel beroemder zijn, ironisch gezien ook de Grand Canyon heten, en niemand dit kent! Amerika, oh, altijd op de voorgrond.. 
Uiteraard zijn we toch weer langzaam in de ochtend en Chris en ik moeten nog bijna haasten om die trein te pakken, die namelijk maar 1x per dag gaat! We zijn dus bij het park, hebben kaartjes gekocht voor de zipline en moeten dan achteraan een groep Mexicanan sluiten.. Ik vraag de medewerker hoelang het zou duren, 40 minuten voor de rit, want je moet ook weer terug komen met de teleferrico. en voordat die groep mensen voor ons is geweest zijn we ook weer een half uur verder.. Overigens, vergeet ik te vertellen hoe ontzettend indrukwekkend de Canyons zijn, maar dit is bijna niet te beschrijven, en ook de fotos komen heel anders uit.. Je moet er gewoon zijn geweest denk ik! Geen woorden hiervoor. 
Anyway, back to reality, staan we toch echt achter die hele groep, het zijn heel wat dames van middelbare leeftijd en twee mannen, een familie ofzo? en we kijken elkaar gestresst aan, het is al half 12 en we moeten nog terug om onze backpacks te halen, de trein zou om kwart over 1 vertrekken. Nomames!! Dus ik zeg tegen Chris, ´hey eh, als we nou vragen aan die mensen voor ons of die geen haast hebben, dat wij por favor voor hen zouden kunnen gaan?´ En we staan daar allebei als twee nerds die geen contact durven te maken, we durven het niet te vragen en staan ons daar op te vreten, en Chris zegt zo ´We´re so not gonna make that train today..´. En ik zeg tegen hem, ´Nou eh, ik heb de laatste tijd best wat ervaring met dingen net optijd te halen in dit land (de vlucht naar Cancun, de nachtbus naar Puebla..) dus je moet gewoon nooit opgeven en er in geloven dat je het gaat halen!!´ En ik weet niet of Chris nou op dat moment zijn charmes in de strijd gooit, of dat die dames hem gewoon hebben opgemerkt (knappe lange buitenlandse man), maar opeens vragen ze hem waar hij vandaan komt.. ´Ohhhh Ingleterra, interesante!´ Zij vertellen giechelend dat ze zelf van Mexico komen, van Oaxaca. Ik zeg dan,´OH dat is toevallig, dat is precies Chris zijn favoriete gebied in Mexico!´ (wat echt waar is, heeft ie me meerdere keren verteld), ´Ja,´ zegt hij, ´ik vind Oaxaca zo mooi, en Hierve el Agua, en de kust daar bij Mazunte.. Ik heb daar veel gesurfd!´ Ohhhh een surfer, nou de dag van die dames kan niet meer stuk! En dan komen de hangbakjes voor de zipline bijna terug, en we zeggen tegen ze, eh misschien een beetje stom, maar wij hebben ontzettend haast om El Chepe nog te kunnen halen.. Hoe zit dat met jullie, willen jullie ook snel of...? En een van de mannen van het gezelschap snapte dat we echt haast hebben, en ze zeggen dan dat we wel voor hen kunnen gaan! Nou eh,, wauw, Muchas Gracias he!!! En Chris geeft ze allemaal een knuffel, ik doe ook maar mee, en al die dames lachen en vinden het super leuk en het voelt al bijna alsof we familie van ze zijn ;p Nou dan kunnen we dus voor gaan en zouden we het toch net optijd allemaal halen. De zipline is overigens geweldig, hij is bijna 2 km en daarmee een van de langste ziplines ter wereld! Met zo een geweldig uitzicht over die canyon, dat is niet te beschrijven. We haasten ons met de taxi en zijn uiteindelijk om tien over 1 bij het stationnetje, en kunnen de trein in hoor! 

El Chepe, de trein door de copper canyon.
Een oude trein die vanaf Chihuahua de stad in de gelijknamige staat begint, tot aan Las Mochis in Sinaloa aan de kust. Of je kan hem vanaf de andere kant beginnen en naar het noorden reizen. Wij beginnen dus halverwege de trail vanaf Divisadero, en de uitzichten zijn fenomenaal. We hebben niet genoeg cash bij ons (heerlijk gepland weer dit) om all the way to Las Mochis te gaan, dus kunnen we tot aan El Fuerte (maar daarna zou het toch donker worden, dus kan je niet genieten van de uitzichten). Deze trein is een must als je naar dit gebied gaat. Echt, elke minuut weer is het uitzicht anders. Van de canyon, tot bergen, tot woestijnachtige gebieden met bergen op de achtergrond, cactussen en hoge dennen, het heeft alles! Ik sta heerlijk te genieten uit het tussenstuk tussen de wagons, waar een open raam is. Op het laatst willen Chris en ik genieten van de sunset, en staan we samen in een tussenstukje uit te kijken naar buiten. Dan komt er een medewerker en zegt een beetje bruusk tegen ons of we aan el otro lado (de andere kant) willen gaan staan. Sure, hij zal wel iets moeten bekijken ofzo. Gaat hij pal daar voor dat open raam staan met zijn armen over de reling, om zelf te kunnen genieten van het uitzicht met de zonsondergang! NOUJA! hahaha, ik sta er van te lachen en perplex de situatie te bekijken en Chris schiet uit zijn slof Que es este?? Y nosotros pagamos 900 pesos para esta MIERDA? en alle Mexicanen in de omgeving kijken geschrokken om, maar Chris boeit het niet en we moeten er toch al bijna uit. (ruw vertaald uit het Spaans betekent dat, Wat is dit voor onzin?? En wij betalen bijna 50 euro voor deze BULLSHIT? haha!) 

Anyway, we stappen er om 18.30 uit bij El Fuerte en overleggen dan, zullen we in dit stadje overnachten of reizen we nog door? Chris heeft niet zolang meer totdat hij terug moet naar Engeland, dus we zijn een beetje op een tempo aan het reizen. OK hoeveel cash hebben we nog? Precies genoeg voor een bus, we stappen in de bus richting Las Mochis. Chris probeert nog snel meer geld te pinnen, maar zijn card wordt geweigerd ofzo, dus we hebben echt alleen nog maar voor deze bus geld, terwijl we de laatste hierna ook moeten halen voor een overstap! Dus we zeggen dat tegen de buschauffeur en die zegt dat hij contact heeft met die andere bus, en dan stopt hij ergens halverwege speciaal voor ons en laat hij mij snel geld pinnen. Alleen in Mexico hoor!! Geweldig..
Vervolgens kunnen we de andere overstap op de bus nemen naar het kustplaatsje Topolobampo, waar vandaan de ferry zou gaan richting Baja California. Chris en ik overleggen weer en we zeggen, nou we zijn zover gekomen, laten we gelijk die boot pakken zodat we gewoon in California zijn alright! Cool! Dus s´nachts gaat die ferry waarmee je over de Golf van California oversteekt naar het schiereiland. Het enorme schiereiland, ja, het Mexicaanse gedeelte van California. De ferry is koud en kut en duur, maar we komen toch echt de volgende ochtend aan! 22 uur lang gereisd, een taxi, zipline, trein, bus en boot verder, en na 3 hostels die volzitten vanwege carnaval, vinden we een goedkoop hotel. Poeh poeh!!

Diezelfde dag nog zijn we in La Paz gaan zwemmen met whale sharks, walvishaaien. Het zijn enorme beesten met zo´n hele brede bek en van die oogjes aan de zijkant van hun kop, en ze zijn harmless in de zin dat ze plankton eten. We zijn met zijn achten inclusief de kaptein van de boot, en gaan opzoek naar de whale sharks. Al gauw spotten we er 2 in de buurt van de boot. Alleen een ander meisje, Chris en ik durven te water te gaan. Met snorkels en vinnen zwemmen we rustig richting de sharks. Ik vind het best eng, de haaien zien er dan niet echt uit als de witte haai enzo, maar zijn wel groot, zo zeker 4 a 5 meter! Ik durf tot op een paar meter te zwemmen, want soms wisselen ze van koers en kunnen ze zo op je af zwemmen. Ze zijn harmless, maar ik wil toch niet te dichtbij komen, ook om de beesten zelf niet te storen in hun habitat. Dan zwemmen ze best gauw weer weg, en klimmen we weer de boot in, om vervolgens op zoek te gaan naar anderen en er weer omheen te zwemmen. Ik vind ze eigenlijk wel heel lief en fascinerend, dus ik durf er een beetje onder te zwemmen en ze te bestuderen. Ze verzetten zich met een trage slag en houden hun enorme bek tegen het oppervlak van het water, om plankton naar binnen te zuigen. Heel indrukwekkend! 

Na deze indrukwekkende ervaring, gaan we de boulevard op en lopen we langs het water, met de ondergaande zon. Aan alle kanten zijn mensen kraampjes aan het opbouwen, want er is net carnaval begonnen. Het carnaval blijkt later eigenlijk meer een soort grote kermis te zijn, en er zijn verkopers die van alle kanten schreeuwen en van die mensen die dan voor heel weinig pesos zon verrassingspakket proberen te verkopen. Chris en ik trekken ons terug naar een paar straten achter de drukte, waar een hele chille mezcaleria zit. Waar je uiteraard mezcal en bier drinkt. De mezcal wordt rustig gedronken, met na elke teug een hapje van je schijfje naranja (sinasappel). Op zn Mexicaans hoort er dan een flinke hoeveelheid zout en chile overeen gesprenkeld, maar ik vind het beter met naranja pura. Wat we vinden in La Paz is een mix van veel Amerikaanse, duurdere hotels/restaurants en cafes, maar ook lokale supermarktjes en Mexicaanse streetfood. Er lopen Mexicaanse toeristen rond, maar vooral veel gringos. Dus we besluiten om door te reizen naar Todos Santos en daar even te settlen, omdat we gewoon heel veel gereisd hebben. Moet toegeven dat ook deze plek duurder is dan verwacht, met veel gringos wederom. Chris en ik concluderen dat er gewoon weinig backpackers zijn in dit gebied en het meer is gericht op holiday makers. Deze plek en sowieso Baja California, staat bekend om zijn heerlijke fish en shrimp tacos. Een welkome afwisseling van al het vlees! Ik had sowieso besloten om een paar dagen vegetarisch te eten, en nu dan maar pescetarisch. Niet verkeerd! 
 

Deze dagen in Todos Santos spenderen we vooral op het strand, playa Cerritos. Een heel relaxt strand, met wederom de mix van families, holiday makers en relaxte surfers. Het staat ook bekend als goede surfplek, dus ja, dan moeten we dat natuurlijk even gaan uitproberen! Een surfles van een uur was 65 (!!) US dollar, en Chris kon al surfen, dus die zei ´oh ik ga jou wel even de basics leren, en dan moet je gewoon veel zelf gaan oefenen, dan leer je het wel!´ OK.. Daar gaan we. Eerst oefenen op een foamboard, ik krijg wat tips, en dan is het vooral gaaaan! vamos.. Na vele uren oefenen en duizend keer kopje onder, proestend boven water komen, volgende golf, kan ik toch echt op mijn eerste dag staan op de surfplank!! Wow! Dat was zo´n gaaf gevoel. Daarom hebben we drie dagen lang gesurfd, en de derde dag was ik ook able om op een ´echt´ surfboard te staan. Wat een geweldige ervaring. Ik heb echt vele uren geoefend, maar de tijd vloog voorbij, het was heerlijk om te doen, de zon die op je schijnt, het water tegen de benen en buik, en dan wachten op de goede golf, ik ben zeker van plan om dit vaker te gaan doen! Een paar keer had ik ook ervaren hoe het is als wat dieper gaat. Chris, die zelf al jaren surft, wenkt mij om wat dieper te water te gaan. Dus ik kom die kant op, maar voordat ik op een goede plek stond, kwam er een enorme golf aan, wel 4 meter hoog. Ik kijk op en zie dat ding gewoon voor mij eraan komen, ik sta erbij en ik kijk ernaar, ik weet niet wat ik moet doen, behalve het maar over me heen laten komen! 3 keer kopje onder, board tegen me hoofd, proestend boven water, en zo komen er nog 2 enorme golven, totdat ik uiteindelijk de tijd kreeg om weer terug te zwemmen. jezus dat was iets teveel van het goede!! 

Toen we terugkwamen van het strand een van deze dagen, deed ik een verschrikkelijke ontdekking in het hotel. Chris en ik hadden een privé kamer gehuurd in een goedkoop hotel in Todos Santos, aangezien er geen hostels waren met dorms, waar we normaal gesproken in verblijven. We wilden wat gaan eten in de avond en ik had weinig geld meer in mijn portemonnee, dus ik pakte mijn moneybelt in de hotelkamer om er wat van over te zetten. Toen ik het tasje opende, zag ik dat er gewoon helemaal geen geld meer in zat...! Wtf??! ´Chris, wtf, al mijn geld in mijn tasje is gewoon weg.. wat is deze..?' We waren allebei in shock. Wij waren de enige die de sleutel hadden van de kamer, en dan het personeel nog. De deur was niet geforceerd, dus we concludeerden dat het het personeel wel moest zijn.. Wat verschrikkelijk, het was ook nog 5000 pesos wat er in zat want ik had maar een paar dagen ervoor gepind, dus omgerekend was dat rond de 250 euro.. Jezus. Het ergste is dat je toch in je hotel nog wel vertrouwt dat je daar je spullen kan achterlaten, in ieder geval, dat is mijn gedachte. In een dorm heb je dan een kluisje, maar wij hadden een privekamer, dus waren we de enigen. Het was al laat, en ik had geen zin om het personeel nu te confronteren, dus we zijn maar uit eten gegaan en ik voelde me vrij miserabel. We hadden het er net over dat er bijna geen backpackers waren, totdat er twee meisjes langs het restaurant liepen en een van hen naar Chris schreeuwde ´Hey I know you!! I just forgot your name!´ super toevallig, ze kenden elkaar van twee maanden geleden in Guatamale.. En ze waren nog Nederlands ook, Anne en Cerina! Super gezellig, en met een aantal biertjes was ik even mijn situatie met het geld vergeten. Ook hadden we drie Mexicaanse vrienden van hen ontmoet die gezellig erbij kwamen. Het was een heel gezellige avond en ook de volgende dag zijn we met hen opgetrokken, we konden ook allemaal blijven slapen in het huisje van Armando´s vriend en zijn daar gaan koken (het was zo lekker die salades, thanks nog voor de goede inspiratie Anne en Cerina! :D) 

De volgende dag gingen we dan wel het personeel confronteren. Chris hielp me een beetje, zijn Spaans is beter. Het was zo´n raar gevoel, elke persoon die ik daar zag was voor mij opeens onbetrouwbaar.. Het voelde heel paranoïde.. De vrouwen reageerden enigszins geschrokken en haalden gauw de eigenaar erbij. Toen hij binnenkwam lopen, voelde ik al zijn defensieve houding aan. Chris had nog gezegd om vooral neutraal te beginnen met praten, maar ik werd er erg boos van. De eigenaar zei ´Okee, dus jouw geld is weg.. en ben je het niet ergens verloren, of is het ergens anders in je spullen?´ ´Nee, ik weet zeker dat mijn geld in die moneybelt zat!´ zei ik boos. ´Okee maar waarom liet je dat geld dan achter, nam je het niet gewoon mee?´ vroeg hij, met zijn armen over elkaar. Die houding! ´Ja, wat denk je, ik ga naar het strand en dan heb ik geen zin om bijna 300 euro en mijn paspoort mee te gaan nemen, Ik heb dat achtergelaten in de wetenschap dat het veilig was in de kamer. En luister eens, ALLEEN WIJ (en ik wees op Cris en mij) hebben die sleutel.. en JULLIE. (er zijn elke dag ook schoonmakers). Wat moet ik hiervan denken, he??´ zei ik boos en keek ik hem vragend aan (mijn wenkbrauwen konden niet hoger en arroganter op mijn voorhoofd staan!) Hij haalde zijn schouders op en zei, en spotte ik daar een ironische glimlach? ´Tsja, je kan er nooit vanuit gaan dat je geld veilig is in een hotel´. 

Nou goed, meer hoef ik hier niet over uit te wijken, misschien kun je mijn frustratie wel aanvoelen. Wie zegt nou zoiets over zijn eigen hotel?! We hebben diezelfde dag nog aangifte gedaan bij de lokale politie, die gelukkig iets begripvoller waren. Ik ging er niet vanuit dat ik het geld terug zou krijgen, en ik kon ook niets bewijzen aangezien het cash geld was. Misschien krijg ik het toch terug van de verzekering, daar heb ik ook aangifte bij gedaan, en tsja, misschien een bittere les dat ook hotelkamers niet veilig zijn! 

Ook al was dit een frustrerende situatie, ik heb me er natuurlijk niet door uit het veld laten slaan, en ben weer volop aan het genieten! Na Baja California ben ik gevlogen naar Guadalajara. Een heerlijke stad, de tweede grootste van Mexico met ruim 11 miljoen inwoners, maar het voelt in deze buurten heel chill aan en niet zo groots. Vooral veel gerelaxt na zoveel reizen, en ik ga morgen nog een tour naar Tequila doen! Yep, het dorpje waar Tequila vandaan komt. Gisteren heb ik ook nog een groot deel van het Carre debat gezien, wat me in meerdere malen wel teleurstelde. Ik ben nog aan het twijfelen tussen twee partijen (wat ik hier even in het middenlaat), maar ik ga zeker stemmen. Dat gaat mam voor me doen, onderhands stemmen, erg belangrijk.. Ik volg het nieuws een beetje, maar het wordt volgens mij erg spannend op 15 maart.. We gaan het zien. Iedereen die dit leest, wel gaan stemmen uiteraard. Het maakt met niet uit op wie, al is het blanco, maar gebruik je stemrecht. Ook ik doe dat, vanuit het buitenland. Het is altijd belangrijk om je stemrecht te gebruiken, maar ik denk dit jaar helemaal. WE GOT THIS PEOPLE!

Liefs, 

vanuit Mexico 
xxxxxxxxxxxxxxxx